Çocuklarım, babalarını çok özlemişlerdi. Küçük kızım Elif, her akşam “Baba ne zaman gelecek?” diye soruyordu. Oğlum Ali ise içine kapanmış, sessizleşmişti. Onlara güçlü görünmeye çalışıyordum, ama içim paramparçaydı. Mehmet’in yokluğu, sadece bir eş değil, aynı zamanda bir baba, bir dost, bir destek kaynağıydı.

Bir gün, Mehmet’in eski ceketini dolaptan çıkardım. Üzerinde hala onun kokusu vardı. O ceketi giyip, onun gibi güçlü olmaya çalıştım. Ama ne kadar uğraşırsam uğraşayım, içimdeki boşluk dolmuyordu. Mehmet’in yokluğu, her geçen gün daha da ağır geliyordu.

Zamanla, hayat devam etmeye başladı. Çocuklarımın ihtiyaçları, beni ayakta tutuyordu. Elif’in okul tiyatrosundaki performansı, Ali’nin ilk futbol maçı, Mehmet’in göremeyeceği anlardı. Her başarılarında, Mehmet’in onları ne kadar gururla izleyeceğini düşünüp içim burkuluyordu.

Bir akşam, Mehmet’in en sevdiği şarkıyı dinlerken, onunla geçirdiğimiz güzel anları hatırladım. O şarkıyı dinlerken, Mehmet’in beni nasıl da sevdiğini, bize nasıl da değer verdiğini düşündüm. O an, Mehmet’in asla tamamen gitmediğini, kalbimde yaşadığını hissettim.

Mehmet’in yokluğu, hala içimi acıtıyor. Ama onun bana ve çocuklarımıza verdiği sevgi, bizi ayakta tutuyor. Her gün, onun hatıralarıyla yaşamaya devam ediyorum. Mehmet’i kaybetmek, benim için bir son değil, onunla geçirdiğimiz güzel anıları yaşatma mücadelesi oldu.