Babam konuşmasında düğünümün masraflarını kendisinin karşıladığını iddia etti ama tüm masrafları üvey babam karşıladı.
“Kızımla gurur duyuyorum. Ona güzel bir düğün yapmayı hayal etmiştim ve bugün bunu gerçekleştirdim. Çünkü babalar böyle yapar.”
Herkes alkışladı. Bense öylece oturup şaşkına döndüm.
Çünkü gerçek şu ki: Hiçbir şeyin parasını ödemedi. Neredeyse hiç gelmedi – hem gerçek hem de mecazi anlamda. Hayatım boyunca doğum günlerini, mezuniyetleri, her önemli anı kaçırdı. Facebook’ta “Kızımla gurur duyuyorum!” diye yazdı ama gerçek hayatta parmağını bile kıpırdatmadı.
Bu düğünü gerçekten gerçekleştiren adam kimdi? Üvey babam Daniel. Sekiz yaşımdan beri beni büyüttü. Hiçbir maçı kaçırmadı. Panik atak geçirdiğimde beni balodan aldı. Hayalimdeki üniversiteye gidebilmem için fazladan çalıştı.
Peki ya nişanlandığımda? Sessizce, “Bırak da ben halledeyim,” dedi.
Düğünün tamamını -elbise, mekan, ikram- hiç kredi almadan ödedi. Dram yaratmak istemediği için beni koridorda bile gezdirmedi.
Ama sonra O KONUŞMA gerçekleşti.
Daniel sadece peçetesine baktı. Ve kimse tek kelime etmedi.
Ben de ayağa kalktım.